Weeskindjes, Lepra & goed nieuws

Lieve lezers,

Afgelopen week begon met een bezoek aan een postpartum afdeling. Hier lagen allemaal dames die net een kind hadden gekregen en nog aan het bijkomen waren van de bevalling. Sommige hadden complicaties, van sommige weet ik nog steeds niet waarom ze op deze afdeling lagen. In Indonesië is het ‘normaal’ om een keizersnede te krijgen, wat ik niet helemaal begrijp aangezien de kindjes echt wel heel erg klein zijn en een normale bevalling toch mogelijk zou moeten zijn? Bij aankomst waren ze bezig met een voorlichting over hoe om te gaan met baby’s. Na de voorlichting presenteerde de studenten hun patiënten waar wel hele interessante gevallen bij zaten. Ook mochten we bij een lichamelijk onderzoek zijn, erg grappig. Ik heb voor het eerst melk uit een tepel zien spuiten.

Maandag middag heb ik keihard aan mijn eindrapport gewerkt om het uiteindelijk netjes en op tijd in te leveren. Om te vieren dat ik mijn eindrapport had ingeleverd zijn we bij de pizza hut gaan eten (ik heb hier nog nooit zo vaak bij een pizza hut gegeten als in Surabaya..) Na een gezellig etentje bij de pizza hut met onze Friese vriend zijn we naar de wallen van Surabaya gegaan. De ‘dollies’, iets dat je gezien moet hebben als je Surabaya bezoekt. Het waren twee straten vol huizen, waar je in de voorkamer allemaal dames op een bank zag zitten te wachten op een klant. Ze zaten er echt als popjes bij vandaar de naam ‘ Dollies’. Ik was blij dat we in de taxi zaten, want daar rondlopen zag ik niet zitten. Vieze mannen =).

Na de dollies wilde we nog een potje gaan poolen, via via kwamen we bij een van de duurste hotels van Surabaya uit. Prachtig! Nog een goede reden om later een rijke vent te trouwen! In dit hotel was een soort café, helaas geen pooltafel.. Toch hebben we ons kostelijk geamuseerd.

Een goed begin van de dinsdag door heerlijk lang uit te slapen. Vandaag hadden we geen programma, op het feit na dat mijn docent mijn hulp nodig had, maar goed dat was zo gebeurt. Rond 1 uur zijn we op weg gegaan naar het Ereveld. Een Nederlandse militaire begraafplaats. Erg indrukwekkend, ik had me nooit gerealiseerd dat er zoveel doden onder de Nederlanders waren gevallen bij alle gevechten. Sowieso is een getal maar een getal, als je al die kruisjes ziet realiseer je je pas hoeveel mensen het werkelijk zijn. Het ereveld lag er erg mooi bij, rustig.

Na het ereveld zijn we nog even bij een rotan makerij gaan kijken. Een erg arbeidsintensief proces, waar ze natuurlijk geen drol voor betaald krijgen. Leuk om even gezien te hebben. De dag hebben we afgesloten met een lekkere pedicure, iets dat ik hier sowieso ga missen. Voor €10,- wordt je 2,5 uur heerlijk verwend.

Woensdag zijn we naar het weeshuis gegaan. Hier aangekomen kwamen er gelijk 2 drommeltjes kijken, waarvan 1 gehandicapt was maar jeetje wat een knuffeltje! Er waren 2 afdelingen; 1 afdeling voor kindjes tot 2 jaar en 1 afdeling voor kindjes tot 5 jaar. Veel kinderen waren opgegeven omdat de ouders geen geld hadden maar het kwam ook voor dat ze kindjes bij het vuilnis vonden, zoals het gehandicapt meisje. Nou dan breekt je hart toch wel een beetje. Het waren zulke lieve, kleine wezentjes. Je moet echt goed ziek en/of wanhopig zijn als je je eigen kindje gewoon ‘dumpt’. Verder zag het weeshuis er erg goed uit, ik had gedacht dat het een verschrikking zou zijn maar het was schoon en vol liefde. Klinkt heerlijk zweverig, maar je merkte dat de begeleidsters echt hun best deden.

2 uur later dan gepland gingen we donderdag dan eindelijk toch naar het Lepra ziekenhuis. Hier had ik de hele periode al erg naar uitgekeken aangezien ik behoorlijk nieuwsgierig was naar de ziekte. De horrorverhalen waren me bekend (afvallende ledematen etc.) maar ik kon me niet voorstellen hoe gruwelijk de ziekte eigenlijk zou zijn. Indonesië staat op de 3de plaats van het aantal leprapatiënten, de jongste patiënt was dan ook pas 13 jaar. Deze jongen had vooral veel blaren welke erg pijnlijk waren. Verder zagen we heel veel gemuteerde vingers en tenen, geamputeerde benen en stinkende wonden. Een typisch symptoom van lepra is het ontbreken van wenkbrauwen, daarnaast komt oogontsteking bij lepra patiënten ook vaak voor aangezien ze hun ogen niet meer kunnen sluiten. Erg interessant om te zien, maar ook behoorlijk heavy. Er hangt een heel groot stigma om lepra, wat soms eigenlijk ook wel begrijpelijk is, sommige patiënten zagen er gewoon ongelofelijk eng uit. Als lepra patiënt heb je het dus verre van makkelijk, je hebt een ziekte waarvan de behandeling zwaar is en vaak wordt je niet gesteund of zelf uitgestoten door je familie/gemeenschap, moeilijk om te zien.

In Surabaya aangekomen kreeg ik erg goed nieuws. Het eerste goede nieuws was de positieve reactie op mijn rapport van mijn begeleider in Nederland. Ik maakte me namelijk toch wel zorgen aangezien ik geen ‘normaal’ onderzoek heb gedaan en ik verre van concrete resultaten heb. Het tweede goede nieuws was dat ik de kennisvoucher van Kivi Niria toegewezen heb gekregen!! Geld om mijn afstuderen tot een goed einde te kunnen brengen, YES!

Vrijdag moesten we op tijd opstaan (wat moeilijk was aangezien ik laat was gaan slapen aangezien ik zo hyper was van het goede nieuws). Mijn twee reisgenootjes gingen vandaag hun TBC presentatie geven op de longafdeling. Vrijdag middag kon ik dan eindelijk lekker genieten van mijn vakantie! Heerlijk!

Helaas ben ik met kerst en Nieuwjaar niet in Nederland, wat ik aan de ene kant toch wel jammer vind. Aan de andere kant heb ik toch totaal geen kerstgevoel aangezien het met kerst voor mij koud moet zijn. Dus nu ga ik lekker genieten op Bali/Lombok/Gili eilanden, ik weet nog niet zeker wat ik ga doen aangezien Bali hartstikke druk zal zijn. Hoe dan ook, mijn kerst en Nieuwjaar kom ik zeker goed door.

Lieve allemaal, via deze weg wil ik jullie een hele fijne en mooie kerst toewensen. Doe een drankje op mij, ik doe er zeker een op jullie!

Lieve groetjes,

Jeanne