Can I make a picture?!

As-Salamu Alykum,

Met deze begroeting (alleen dan uitgebreider) wordt elk college gestart. Zoals jullie misschien weten is Indonesië het land met de grootste moslimpopulatie in de wereld, dus vandaar ook deze islamitische begroeting. Naast de Islam komen ook het christendom, boeddhisme en hindoeïsme voor. Religie speelt in het (alledaagse) leven een grote rol. Zo ook te merken tijdens officiële ceremonies, waarvan we er al 2 hebben mogen bijwonen. De eerste officiële ceremonie was de welkomstceremonie waar ik vorige keer over heb getypt de andere officiële ceremonie was op woensdag, de diploma-uitreiking.

Tijdens elke ceremonie of bijeenkomst worden wij, de Nederlandse studenten van Avans, gepresenteerd met zeer grote bombarie en eer. Zo ook tijdens de diploma uitreiking. Voordat het begon werden we dan ook naar een kamer gebracht waar alle ‘belangrijke’ mensen zaten zoals de directeur, rector en geestelijke. In deze kamer konden we thee/koffie krijgen met een loempia (om 9 uur ’s ochtends..) en/of een gebakje. Nadat we iedereen hadden ontmoet en alles hebben kunnen proberen werden we de zaal ingeleid waar de ceremonie plaatsvond. In Nederland kennen wij (of iig ik..) een diploma uitreiking als iets waar veel gepraat wordt en je uiteindelijk je diploma overhandigd krijgt. In Indonesië gaat het wat anders.. Natuurlijk wordt gestart met het Indonesisch volkslied vervolgd door de Airlangga Hymne. Daarna worden de namen voorgelezen van alle studenten (90 in dit geval!) waardoor we ze allemaal goed konden zien. Ze zagen er echt prachtig uit, de dames hadden allemaal een kebaya aan, poppengezichtje, opgespelde haren en alle sieraden die ze konden vinden en de heren in pak (niet zo spannend ;)). Na de eed en het gepraat was het tijd voor de felicitatie. In Nederland is het zo dat je tijdens het ophalen van je diploma gefeliciteerd wordt door je leraar en (misschien) nog even napraat op de borrel of dergelijke. Hier doen ze dat anders. Ze gaan namelijk allemaal, alle afgestudeerden + de vader, op een rij staan waarna de hele delegatie van belangrijke personen (waaronder wij dus in dit geval..) ze allemaal afgaan om te feliciteren. Super grappig! Die dag heb ik dus ongeveer 200 handjes geschud en ze vonden het allemaal geweldig. Een hele vreemde maar grappige ervaring. Na het handjes schudden gingen we natuurlijk eten, je moet hier eten ook al heb je geen honger afwijzen is namelijk onbeleefd. Totdat we opeens geroepen werden voor de groepsfoto. Iedereen stond klaar voor de groepsfoto en in het midden waren 3 plaatsen overgehouden voor ons omdat we natuurlijk mee moesten op de foto van de afgestudeerden. Sta je dan in je batik en jetleg hoofd.

Donderdag en vrijdag hebben we onze eerste colleges gehad. Ook deze gaan heel anders als in Nederland. Ze duren namelijk erg kort, namelijk een half uur waarna je uur pauze krijgt. We hebben college gehad over zwangerschap, batiks, tingkeban en rituelen omtrent tingkeban. Tingkeban is de naam voor het javaans geloof omtrent de 7de maand van de zwangerschap. Deze wordt namelijk als bijzonder gezien aangezien het kindje dan de ergste kwaden heeft overleefd. Tijdens de Tingkeban worden er allemaal rituelen uitgevoerd om de zwangerschap voorspoedig te laten verlopen, alles (maar dan ook echt alles) wat ze doen heeft een betekenis. Zo wordt de kokosnoot tijdens deze ceremonie vaak gebruikt omdat deze wordt gezien als een godenvrucht maar ook als het symbool voor nuttigheid. In de gemeenschap kunnen ze namelijk alles gebruiken van de kokosnoot en wordt deze dus als nuttig gezien. Door de kokosnoot te gebruiken in hun ritueel hoopt men dat het kind ook nuttig wordt voor de samenleving. Binnenkort gaan we de Tingkeban meemaken, waar ik erg benieuwd naar ben!

Toen was het eindelijk weekend. Stiekem was ik er ook aan toe aangezien je de hele week zoveel indrukken krijgt, alles wil zien, jetlag, anders eten. Alles is gewoon anders. Iedereen wil ook altijd met ons op de foto. We worden hier gezien als bijzonder en erg mooi omdat we blank zijn, blond (ik het meest) en lang. We vallen dan ook gewoon heel erg op tussen alle zwartharige donkere mensen. En we dragen geen hoofddoek en zijn ook niet bedenkend zoals de meeste mensen. Vooral toen we zaterdag naar het zwembad gingen viel dit op. Wij dragen een bikini (ik had gelukkig een tankini bij me) maar de vrouwen hier dragen een soort burkini. Zelfs hun haren zijn in het zwembad nog steeds bedekt. In het zwembad hadden we dan ook erg veel bekijks.

In de weekenden (deze x op de zondag) doen we dingen met de IOP (International Office Partnership). Deze keer zijn we naar Madoera gegaan voor een batik workshop en bull racing. Natuurlijk waren wij op tijd, punctueel als we zijn, maar de rest niet. We vertrokken dan ook 1,5 uur later dan gepland. ZUCHT ;). Eenmaal in Madoera aangekomen kregen we meer uitgelegd over batiks en kregen we een batikworkshop. Batikken is een manier om lappen textiel met verf van een decoratie te voorzien, waarna deze lappen als kleding kunnen dienen. (zie wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Batikken) Een batik maken is een behoorlijk arbeidsintensief proces. Eerst teken je een patroon (of in ons geval droedels) met paraffine, daarna ga je het verven (hartstikke milieuvriendelijk, not), laat je het drogen, wordt de batik gekookt waarbij de paraffine oplost en begin je weer opnieuw totdat je het gewenst resultaat hebt. Hartstikke leuke ervaring! Maar hier liggen mijn talenten overduidelijk niet.

Na de batikworkshop zijn we naar de Kerapan Sapi (Bull racing) gegaan. Nou, wat een ervaring! Ik heb me nog nooit zo bekeken gevoelt als in dit stadium. Het stadion lag in een niet toeristisch gedeelte en er waren dan ook alleen maar lokale (arme) mensen die ons allemaal met zeer grote ogen aankeken. Het was voor ons (wij zijn de enige 3 echte blanke mensen) belangrijk om bij elkaar te blijven, anders tsjah.. werd je belaagd. Zelf had ik nooit van stieren racen gehoord maar de naam zegt al wat ze gaan doen. Je hebt een rechte baan welke je moet afleggen en degene die hem het snelst aflegt wint. Er worden 2 stieren naast elkaar gebonden welke worden bestuurd door een 8jarig (!!) jongentje. Er wordt aan de staart getrokken waardoor een schrikreactie wordt opgewekt waardoor ze heel hard gaan rennen. Hoe simpel kan het zijn. Veiligheid was natuurlijk gebaseerd op Indonesisch standaarden en behoorlijk waardeloos. Na een paar keer de race te hebben gezien wilde we het terrein een beetje bekijken, wat we alleen mochten onder supervisie. We hebben de stieren gezien, zijn er mee op de foto gegaan en mochten zelfs in het torentje waar je het beste uitzicht had. Een geweldig mooie, vreemde en bizarre ervaring. Er zijn nog nooit zoveel foto’s van me gemaakt als gister. Als je je ooit als een celebrity wil voelen ga naar een afgelegen gebied in Indonesië!

Deze week zijn we begonnen met onze stage. We gaan elke dag naar een afdeling kijken, vandaag was de ICU aan de beurt en morgen de burn unit. Voor de rest weten we nog niet zo goed wat het plan is, dit horen we altijd pas zeer laat van te voren, Indonesian style ;)!

Dit was mijn verhaal van afgelopen week, het is een lap tekst maar we hebben dan ook veel meegemaakt. Eerder kon ik helaas geen update sturen omdat het internet hier nog steeds waardeloos is. Heb net mijn charmes in de strijd gegooid en gevraagd of iemand het voor me wou fixxen. Het heeft blijkbaar gewerkt aangezien ik zijn dongel heb gekregen en zelfs internet heb! Deze week maar opzoek naar een permanente oplossing.

Lieve groetjes uit Surabaya,

Selemat Sore!

ps. Nog bedankt voor alle leuke bezoekjes de week voordat ik wegging, vond het erg leuk om iedereen nog even te zien! Net als de reacties op mijn blog, super leuk! thanks!