Religion & Life

Hallo allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven. Het was een erg drukke week, vol met leuke dingen. Naast de leuke dingen ook aan mijn opdracht gewerkt, ik ben bang dat ik het mezelf iets gecompliceerd heb gemaakt. Ik leer hier namelijk heel veel, maar echt een opdracht maken is lastig. Ik probeer van alles wat mee te pakken, waardoor ik veel zie. Deze week is onze periode bij psychiatrie en gemeenschap begonnen, wat we allemaal gaan zien is nog een beetje een verrassing. Vandaag hebben we de puskesmas gezien, een soort kruising tussen een GGD en huisartsenpraktijk. Morgen gaan we het veld in.. Spannend!

Afgelopen week zijn we naar de HIV afdeling geweest, welke verbazend wekkend modern en goed geregeld was. Zelfs de isolatie wat betreft TBC is op deze afdeling erg goed. HIV/Aids in combinatie met TBC komt erg vaak voor, dus er waren veel faciliteiten hierop ingericht. De patiënten die hier lagen waren wel echt heel erg ziek, behoorlijk zielig om te zien. Gelukkig waren ze in veel gevallen niet alleen, hoewel dit wel vaak voorkomt aangezien er een zeer groot stigma rondom HIV hangt.

De rest van de dagen waren niet zo interessant voor mij, er werden veel verpleegkundige dingen gedaan zoals overdracht etc. Dit werd dan geoefend aan de hand van een rollenspel, wel met echte patiënten! Best grappig en vreemd om te zien.

Aangezien de stage deze week voor mij niet spannend was ben ik naar de techniek faculteit gegaan, ze waren erg blij me te zien. Natuurlijk werden weer de nodige foto’s gemaakt en kreeg ik een rondleiding vanuit Biomedische technologie. Een studie die op sommige vlakken overeenkomt met de mijne. Het is meer een combinatie tussen Biomedische wetenschappen (meer scheikundig) en Gezondheidszorgtechnologie (meer natuurkunde). Je kan kiezen welke richting je opgaat, bij beide richtingen bedenk je een product en ontwikkel je het zelf verder. Iets dat ik (gelukkig) niet hoef te doen. Wel liggen de ontwikkelingen hier behoorlijk achter, ook de faciliteiten zijn niet super. Om heel eerlijk te zijn deden de faciliteiten me denken aan mijn middelbare school. Toch worden er met de (beperkende) faciliteiten mooie dingen gemaakt en bedacht. Alleen zijn de meeste dingen die ze hebben bedacht, al in europa op de markt. Jammer dat het wiel 2x wordt uitgevonden, maar ach je moet ergens beginnen =).

Dinsdag 30 oktober weer wat leuks meegemaakt. Voor het eerst ben ik met de bemo (openbaar vervoer; busje) mee gegaan. Een ervaring! Erg handig en goedkoop, op deze manier reis je ook echt tussen de locals. Wat als gevolg heeft dat ik erg op mijn portemonnee en camera let... Communicatie is vaak wel een probleem aangezien de chauffeurs geen Engels praten, ze proberen je erg goed te helpen maar vaak begrijpen ze me niet (zelfs als ik een poging doe tot Indonesisch te praten..). Vaak gaan we dan ook een beetje op goed geluk mee en kijken we wel waar we uitkomen. Zo ook dinsdag, wij wilde graag naar Kenjuran Park, een erg groot park in Surabaya. Alleen begreep hij ons verkeerd en zette hij ons af bij de wijk Kenjuran, het park daarentegen ligt helemaal aan de andere kant. We wisten niet zo goed hoe we moesten lopen en of we überhaupt wel goed liepen. Poging tot de weg vragen liep ook op vrij weinig uit, totdat we iemand vonden die ons kon (en wilde) helpen. Zij zei dat het nog een half uur lopen was, meestal is het voor ons dan een kwartier aangezien Indonesiërs super langzaam lopen. Dus wij verder lopen alleen bleek het toch wel een dik halfuur te zijn. Totdat een jongen ons met de scooter tegemoet reed en vroeg waar we naar toe wilde. Vervolgens stelde hij zelfs voor om ons even te brengen met de scooter. Aangezien we niet wisten hoelang we nog moesten lopen zijn we maar ingegaan op het aanbod (na behoorlijk wat twijfel aangezien het zien van de S.E.H. niet echt bevorderd is voor je vertrouwen in het verkeer hier). Wat een grap! 2 Nederlandse meisjes achterop bij een Indonesië jongen, het moet er geweldig uit hebben gezien, we hadden dan ook veel bekijks (Helaas geen foto’s). De jongen had ook de dag van zijn leven, zeker toen hij een telefoonnummer kreeg (niet die van mij ;)). Sindsdien laat hij behoorlijk wat van zich weten. Zo maak je dus vrienden in Indonesië!

Als eerste zijn we bij een hindoeïstische tempel gaan kijken, de Patung Buddha Empat Wajah. Een reusachtige 4 koppige Buddha, de 4 gezichten staan voor geduld, vrije meditatie, eerlijkheid en goedheid. Hij wordt gezien als 1 van de grootste religieuze beelden in Indonesië. Ook stonden er leuke olifantjes.

Na dit mooie uitzicht zijn we naar het strand gegaan, een minder mooi uitzicht. Het is meer een drassig oppervlakte. Hier ligt dan ook niemand, maar in het cafeetje daarentegen was het hartstikke vol. Vanaf het café had je mooi uitzicht en was het een beetje rustig (Wat zeldzaam is in Surabaya). Sommige zouden dit plekje als ‘romantisch’ bestempelen, zo ook de lokale bevolking... Er waren namelijk alleen maar koppeltjes.

Uiteindelijk een groot rondje gemaakt door het park, tot een uur of 4. Waarna de scooter jongen (Andra) ons weer kwam ophalen en ons netjes heeft thuis gebracht. Naja, bij de Galaxy mall, anders weet dadelijk heel Surabaya waar wij wonen...

Donderdag ben ik in mijn eentje op pad gegaan aangezien de andere dames wilde shoppen. En tsjah, mijn plan is om hierna te backpacken dus dan kan ik toch niet meer meenemen dan ik nu bij me heb. Ik heb de stad lopend verder verkend, op deze manier kan je beter naar de beelden kijken. Er zijn veel beelden over de slag van Surabaya waarbij je dus strijdkrachtige heren ziet. Op deze manier wordt er een erg levendig beeld geschetst van de strijd.

Aan het einde van de week, vrijdag, hebben we eindelijk de citytour gehad van I.O.P. (international office and partnership). Als eerste zijn we naar de Masjid Cheng Hoo geweest, een moskee in Javaanse, islamitische, Chinese stijl. Een kleurige gebouwtje met heel veel bezigheid aangezien het vrijdag was en er door de heren dan volop gebeden wordt. Daarna naar het heldenmonument met het 10 november museum gegaan, in dit museum wordt de slag om Surabaya verder uitgelegd. We kunnen wel concluderen dat de Engelsen, Japanners en Nederlanders hier goed hebben huis gehouden.. Na het museum zijn we naar het huis van Sampoerna geweest. Voor sommige klinkt ‘Sampoerna’ wellicht bekend, dit is namelijk hét sigaretten merk van Indonesië. Kretek sigaretten om precies te zijn, in deze sigaretten zit kruidnagel verwerkt wat een typische geur geeft. In dit museum konden we de werksters aan de slag zien, deze sigaretten worden namelijk nog met de hand gerold. Ze krijgen per sigaret betaald, dus je kan je voorstellen in wat voor een tempo deze worden gemaakt. De dames waren stuk voor stuk geoliede machines en zeer geconcentreerd, een behoorlijk raar gezicht.

Zaterdag een rustig dagje gehad bij het Mangrovepark. Hier konden we heerlijk bijkomen van de drukte van Surabaya en genieten van de rust en het mooie uitzicht op zee. ’s Avonds heerlijk typisch Indonesische gegeten en een bruiloft gezien! Een leuke ervaring. In de avond nog naar Skyfall gegaan (een echte aanrader!) om erna direct naar bed te gaan aangezien ik zondag om 6 uur op moest. Zondag werden namelijk allemaal visjes vrij gelaten in de grote schoolvijver, een erg leuk gezicht!

Na de schoolverplichtingen, naar de kathedraal van Surabaya gegaan zoals het hoort op zondag. Net toen de mis was afgelopen kwam ik aan, een hele mensen massa kwam uit de kerk gelopen. Toch nog veel katholieken hier! Het was grappig om te zien dat het geloof gewoon hetzelfde is, alleen de vormgeving ietsjes anders is. Meer pompeus vond ik het. Hoewel de kerk typisch Nederlands is, hij is dan ook door de Nederlanders opgezet. Om maar even in het Nederlands straatje te blijven ben ik na het kerk bezoek naar het Majapahit hotel geweest. Voor sommige klinkt dit hotel bekend, dit is namelijk het hotel van Surabaya. Hier is de slag om Surabaya op 19 September 1945 begonnen met het ‘vlag incident’ . Dit hotel is in Nederlandse, koloniale art nouveau stijl gebouwd. Erg mooi! Hier heb ik ook gegeten, ik voelde me dan ook een Nederlandse vorstin ;)! (Alleen dan een low-budget vorstin).

Weer een mooie week gehad. Nu weer serieus aan de slag. Hoewel... Donderdag vertrek ik naar Kalimatan, Borneo, met de decaan van verpleegkunde om meer te vertellen over mijn opleiding. Daarnaast gaan we natuurlijk nog even de stad bekijken. De koppensnellers daarentegen laten we links liggen ;)!

Mijn volgende verslag zal wat langer op zich laten wachten aangezien ik mijn geliefde dongel voor een week moet inleveren en dus geen internet heb. Ach ja, ik weet wel dat als ik thuis ben ik het snelle internet een stuk meer ga waarderen! Hoewel ik tegen die tijd waarschijnlijk al behoorlijk ben afgekickt.. ;)

Tot schrijvens!

Liefs,

Jeanne