Leuk & Heftig

Lieve lezers,

Zoals ik in het vorige verslag al zei hebben we afgelopen weekend nog van alles meegemaakt wat ik natuurlijk nog met jullie wil delen. Het leek me geen goed plan om alles in 1 verslag te proppen, aangezien ik weer eens zoveel te vertellen heb. Hier had ik het gister met mijn reiscompagnon Yvonne nog over, we reden in de avond door Surabaya en ik zei haar dat ik na 7 weken (we zitten nu in onze 7de week) nog steeds nieuwe dingen ontdek in Surabaya. Het is hier zo ontzettend anders dan in Nederland...

Zaterdag: Uitslapen, heerlijk! Had ik echt nodig. Helaas is mijn lichaam langzaam begonnen met een ritme op te bouwen waardoor ik toch nog om 9.30 wakker werd. Ach ja, heb je tenminste wat aan je dag.

Vandaag, 10 november is in Indonesië een feestdag. Dit is namelijk de dag van de helden. Tijdens deze feestdag wordt de slag om Surabaya herdacht, welke plaatsvond op 10 november 1945. Reden voor een feestje en om je ouders op te zoeken. Zo ook, wat wij gingen doen, wij gingen met onze decaan haar ouders opzoeken in een dorpje 2 uur buiten Surabaya. Natuurlijk waren wij niet de enige die op stap ging, dus het verkeer stond helemaal vast. Uiteindelijk 9 uur in de auto gezeten (heen en terug) maar het was het waard.

Ik ben er nog steeds niet achter hoe het dorpje heet maar het was een schattig dorpje een hele andere wereld dan dat van Surabaya. Surabaya is een ontwikkelde grote stad, dit was een dorpje afgesloten van de wereld. Geen normale wc’s en niet de luxe standaarden die wij kennen, toch is het hier prima vertoeven. Wat een rust, niets anders dan het getjilp van de krekels en het loeien van de koe. We kwamen tegen half 5 aan, rond half 6 wordt hier donker dus snel even het dorp bekijken. Het hele dorp liep uit (waren dus maar 15 man ofzo) om een glimp van ons op te vangen, de nodige foto’s met de mobieltjes zijn weer gemaakt. Hier hadden we mooi uizicht op de rijst en maïs velden, een mooi gezicht.

Hartelijk als de Indonesiërs zijn, kregen we weer een heerlijk avondmaaltijd voorgeschoteld. Opvallend was wel dat dames en heren apart aten, maar dat is blijkbaar gewoon. Het liefst eet ik bij iemand thuis, de producten zijn dan echt super vers en het smaakt gewoon zo goed. Alleen soms wel erg pedis...

Zondag zouden we naar het safaripark gaan, helaas werd dit op het allerlaatste moment (5 uur ‘s morgens) afgebeld. Balen! Maar goed, uitslapen en bijkomen was ook vandaag toch wel welkom. Om 14 uur zijn we weer op pad gegaan, in verband met de heldendag zou er een hele grote parade zijn waarbij legervoertuigen en dergelijke geshowd zouden worden. We hadden onze zomers kleedjes aan, waardoor we extra hard opvielen (vooral ik, aangezien ik nog steeds een witte vlek ben...) tussen de lokale bevolking.

Al gauw werd het de bevolking duidelijk dat wij uit Nederland kwamen, wat zich als een lopend vuurtje door de parade en het publiek verspreidde. Zo ook bij de eerste groep, welke de slag een beetje nabootste, dus de Indonesiërs tegen de Nederlanders. De Nederlanders werden afgebeeld als bruine mannen met baarden, wel met Nederlandse uniformen. Deze hele groep kwam om ons heen staan met hun (speelgoed)pistooltjes op ons gericht, een super melige actie! Al gauw kwam de beveiliging aanlopen om iedereen weer weg te manen. Voor sommige mensen kan dit als een bedreigende situatie overkomen, maar ze zijn hier zo vriendelijk en lacherig dat ik deze actie wel kon waarderen.

Tijdens de gaten van de parade wilde iedereen natuurlijk weer met ons op de foto, vooral kinderen werden ons in de armen geschoven. We hebben veel gezien, de veteranen, het actieve leger met tanks, een hele groep op fietsen, traditionele kleding en heel veel fanfares. Een gezellige en kleurrijke boel.

De werkweek begon lekker, op het laatste moment werd onze afspraak afgezegd waardoor we de maandag vrij waren. Dus zijn we naar de Javanse Craft Centrum gegaan, een winkeltje/museum met allemaal ‘eerlijke’ Javaanse producten. Hier hebben we natuurlijk weer wat dingetjes gekocht ondertussen begint mijn koffer dan ook behoorlijk vol te raken met spulletjes, voor de portemonnee doet het niet echt pijn aangezien veel hier erg goedkoop is.

Zo heb ik ook een soort klepje gekocht voor onder de hoofddoek, op deze manier blijft de sjaal of dergelijke namelijk beter zitten en is je haar niet zichtbaar. Deze heb ik gekocht aangezien ik graag naar Aceh wil en hier de dames echt een bedekt over straat moeten gaan. Thuis natuurlijk direct uitgeprobeerd, een erg apart gezicht maar vooral ontzettend warm. Geen idee hoe al deze dames dat doen zonder flauw te vallen.. Ook nog iets leuks om te delen, in het klepje zit een soort nepknot om de buitenwereld het idee te geven dat de vrouw heel veel haar heeft. Dit vond ik toch wel zo melig!

Dinsdag moesten we wel weer aan de slag. Deze keer brachten we een bezoek aan een dependance van de Puskesmas waar voorlichting werd gegeven over difterie, een ziekte die hier weer een opmars aan het maken is. Ook is het een soort consultatiebureau voor kleine kindjes. Daarnaast hebben we meegekeken met de huisbezoeken, erg interessant. Op deze manier ga je echt de wijk in en zie je waar (arme) mensen elke dag in moeten leven. Vaak een erg droevig gezicht. Deze omgeving is ook niet bevorderend voor de gezondheid, zo ook bij een man met gangreen wonden.

Daarnaast ook schokkend verhaal gehoord over mensen handel. Iets dat hier geregeld voorkomt. Soms worden de dames in val gelokt maar soms worden ze ook door hun ouders verkocht. De puskesmas had op het moment een erg grote zaak, ze hadden een ‘pimp’ gevangen welke duizenden meisjes onder zijn hoede had in heel Indonesië. Voor die meisjes moest natuurlijk zorg georganiseerd worden, wat nogal een opgave was.

Gister, woensdag, zijn we weer het veld ingegaan. We hadden erg veel last van de hitte, het is hier altijd wel warm (rond de 35°) maar in de dorpjes lijkt het dan nog een paar graden warmer. Ook hier weer zielige situaties gezien. ‘s middags maar iets leuks gedaan om het zielige te compenseren. Zo wilde we graag de haven zien, iets dat minder makkelijk was dan we hadden gedacht. 2 studenten zouden ons wel even naar de haven brengen met de scooter, alleen kwamen we de haven niet in.. Blijkbaar is deze alleen in het weekend open. Dus om te zien wat we graag wilde zien moesten we de boot pakken naar Madoera, wat ze wel even met ons wilde doen. Wat een avontuur! Op de boot was alleen maar lokale bevolking waardoor we weer het onderwerp van het gesprek waren. Ook moesten we onze spullen goed in de gaten houden voor zakenrollers.. Zo zijn we even naar madoera op en neer geweest, een leuk tripje. Je hebt mooi uitzicht vanaf het water en onder de lokale bevolking zijn is ook een ervaring. Zo kwam er een meisje voor me staan, die de hele tijd haar handje ophield voor geld. Nou prima, als je het lief vraagt of gewoon staat heb ik er geen last van maar dit meisje was gewoon brutaal op een bepaald moment begon ze me zelfs aan te tikken, erg irritant. We vroegen aan de studenten die bij ons waren of deze meisjes (het waren er ondertussen meer geworden) niet naar school moesten. Eigenlijk wel, maar ze wilde gewoon niet. Ze geloofde niet in de meerwaarde van onderwijs. Wat er dan later van hun terecht zou komen? Tsjah, Dat wist ze niet...

Nou dames en heren, ik ga weer afsluiten. Laatste spulletjes bij elkaar pakken en dan richting trein. We gaan namelijk tot en met maandag naar Yogjakarta, even kijken wat daar te doen is ;)!

Ik hou jullie op de hoogte!

Veel liefs uit (het super warme en nog steeds geen regen terwijl het regenseizoen is) Surabaya!